Human beings are reward maximizers!

آيا واقعا همان طور که روانشناس ها و جامعه شناس ها و خیلی چیز دان و شناس های دیگر می گویند، آدميان دنبال بيشينه کردن سود خود هستند؟ وقتی به اين ها بگویی کمک کردن به ديگران و از اين قبيل تعاملات با ديگران (محبت کردن، خير خواهی و ...) چه جایی دارد در تئوری شما می گويند: اين کارها ايجاد پاداش درونی می کند و انسان مذکور از کرده خویش احساس رضایت پيدا کرده و این سود اوست... نمی دانم اين تئوری تا چه حدی با واقعيت سازگار است اما عملا چيزی که من ديده ام اين است که اکثر آدم ها به دنبال سود خود هستند آن هم از نوع بيرونی اش، و يک مثقال هم به بقيه فکر نمی کنند