بفرموده باشد که:
چه غم ز بی کلهی؟ آسمان کلاه من است!
زمین بساط و در و دشت بارگاه من است.
دمی که مست زنم تکیه در برابر دوست
هزار راز نهانی به هر نگاه من است
هزار مرتبه بر تربتم گذشت و نگفت
که این بلاکش افتاده خاک راه من است
*بیت اولش را از زبان ابراهیم گلستان شنیدم در مصاحبه‌اش با رادیو فردا و به دلم نشست.
No comments:
Post a Comment