پرچم

پرچم کشور قلب من

زلف بلند و پریشان توست

به اهتزاز در آمده در باد

رهاییش در بندم می کند

و تیرگی اش نور چشمم

روز هرگز

همه چیز از آن روز شروع شد. روزی مثل همه روزها. یک روز آفتابی در ماه سیزدهم سال

بی خوابی

من که به طور عادی هم شب ها خوابم نمی برد، امشب آمده ام دانکین دوناتس بلکه محیط بیدار اینجا کمکم کند برای انجام کار مفید! این را باید گفت که دونات مزخرف دانکین که به قول خودش آمریکا با آن می چرخد هیچ قابل مقایسه با دونات های عالی پارک پرنس (حوالی میدان ونک)نیست. دخترک چینی که پشت میز کناری من نشسته دارد مقاله می نویسد آن هم با فونت بنفش! پسر روبرویی که دارد با دوستانش گپ می زند با هیجان می گوید: ایتس فاکینگ هیلریس! و من دارم گوش می دهم به شعر رومی با صدای مسعود بهنود:

اگر چراغ دلی دان که ره کجا باشد

وگر خدا صفتی دان که کدخدات منم

الهام

نوشتن ام می آید. انگار که می خواهم بنویسم تمام دنیا را و حس نوشتنم را

آه

آخرین نشانه ات را که زدودم

دیدم دلم برایت تنگ شده است

هرچند

من اگر رفتم

از تو هم خبری نشد