خسته

ریش پایان نامه!

پیرمرد خنزر پنزری

نیم ساعت از نیمه شب گذشته است و من نشسته ام توی قهوه خانه مشغول کار روی پایان نامه لعنتی ام. پیرمرد خنزر پنزری که هر شب برای خواب می آید اینجا تا سر پناهی داشته باشد نشسته است روی میز جلوی من. نیم ساعتی انگار که بخواهد مگس بگیرد دستش را تکان می دهد در هوا.  لابد اسکیزوفرنی یا کوفتی شبیه به این دارد. بد جور مرا برده است به فکر. انگار یقه مرا گرفته است و همه باور هایم را زیر سوال می برد، گاه حتی به سخره ام می گیرد. چه شد که اینطور شد و دنیا به اینجا رسید؟ شاید بهتر باشد آدم پیرمرد خنزر پنزری باشد تا این که من هستم. 

آن روزهای خوب

دلم تنگ شده است برای آن روزهای خوب بی دغدغه که دستانت وسعت تمام دنیای من بود

خواب

لباس هايش را عوض كرد. طبق عادت هميشگي مشغول شد به خواندن اخبار تا بفهمد انسانها چه بلای تازه ای سر هم آورده اند. به خود گفت ديگر چه اهميتي دارد. قرص هايش را خورد با مقدار زيادي اب. رفت كه دندانهايش را مسواك كند. باز فكر كرد كه چه اهميتي دارد؟ برگشت و رفت به رختخوابش و خوابيد. براي هميشه خوابيد گويي هرگز نبوده است. ديگر هيچ چيز هيچ اهميتي نداشت.

این‌جا محل به زیر خاک رفتن امید و آرزوهای یک استاد است که چند صباحی فکر می‌کرد گمشده‌اش و شاگردش را پیدا کرده است

داستانی خواندنی از دکتر صادق زیبا کلام

http://www.zibakalam.com/news/947

مرا خود با تو

نگاه به عقب

لحظه هایی هست توی زندگی که بر می گردی و به گذشته ات نگاه می کنی. به لحظه هایی که مسیر زندگی ات را تغییر داده و رسانده ات به اینجا که هستی. لحظه هایی که یادش می تواند خوشحالت کند یا ناراحت؛ پشیمانت کند حتی؛ اشک بنشاند به گوشه چشمت

مزرع سبز فلک

داس مه نو

کشته خویش

هنگام درو

خودم

یک روزی من از این پیله ای که تنیده ام دور خودم در می آیم وخودم میشوم. آن روز تو هم حساب کارت را خواهی کرد

دجله به دجله یم به یم چشمه به چشمه جو به جو

ما آدمها

ما آدمها موجوداتی هستیم به غایت تنها. تنها زاده می شویم و تنهاتر می میریم. در این میانه هم هرچه هست تنهایی مطلق است