نیویورک

شهری که هرگز نمی خوابد

شهری که برج های بلندش آسمان را از چشمانت دریغ می کند

شهری که مجسمه آزادی اش فریاد می زند که اینجاست سرزمین لیبرال دموکراسی

شهری که جریان ترافیک و شیوه راندن اتومبیل بسیار بی قاعده است

شهری که تا دلت بخواهد همه چیز در آن پیدا می شود

شهری که اگر دلت برای تهران تنگ شد می توانی کمی در آن عقده گشایی کنی با تنفس دود و ویراژ دادن و دیدن آنهمه جمعیت

دو کلمه از زبان تو

همین که صدایت را می شنوم اگرچه از پشت تلفن و می دانم هزاران کیلومتر فاصله داری با من. همین که می شنوم گاهی می خندی، همین ها برای من مایه دلگرمی است.

حب وطن

گویند پیامبر پیامبر روزی در دورانی که مکه را ترک کرده بودند، دلتنگ شهرشان شدند. آیه نازل شد که
ان الذی فرض علیک القرآن لرادک الی معاد، یعنی آنکه قرآن را بر تو فرض کرده است همو تو را به مکه باز خواهد گرداند

وقتی همه چیز خوب است

گاهی همه چیز خوب است، اما این تویی که وصله ناجوری

دلم میدان ونک را می خواهد، خیابان ولیعصر را می خواهم نه یک طرفه شده اش را بلکه همان طور که بود. و بیش تر از همه توچال را

علامت ایست

پارک دوبل: تا سه بار حق داری برگردی و از اول انجام بدی. جلو عقب کردن هم محدودیتی نداره. با یه فرمون براش پارک کردم

بو اینور و اونور و ... همه را رفتم فقط چند بار دستم رفت سمت دنده و پای چپم حرکت کرد که توضیح دادم عادت به این ماشین های اتوماتیک ندارم. لبخند زد. آخر سر گفت خوب رانندگی می کنی فقط سر یه علامت ایست نایستادی! باید مثل چراغ قرمز توقف کنی. به روی خودم نیاوردم که اگر به دنده اتوماتیک هم عادت داشته باشم اینی که تو می گی کلا برای من معنی نمی دهد. رد شدم. به همین راحتی

کافئین

صبح که نه تقریبا ظهر مسیر ده دقیقه ای خانه تا دانشکده را قدم می زنم. می نشینم پشت کامپیوتر و تا غروب ذهن خودم و حافظه این ماشین را پر می کنم از مقادیری از اباطیل و اراجیف. در این میان معده ام هم پر می شود از مقدار زیادی کافئین که زندگی را آسان تر می کند. این طور زندگی هم بد نیست ها