توهم توطئه

به باور من، بسياری از ما ايرانيان دچار نوعی بيماری هستيم که می شود نامش را گذاشت "توهم توطئه". تمام ناکامی های گذشته و حال و آينده خود را گردن دشمنانی می اندازيم که با روابط پيچيده ذهنی پرورده خودمان هميشه در حال طراحی نقشه ای برای شکست ما هستند.
شايد يکی از علت های اين مساله، آموزش اين بيماری باشد. در مورد خودم تا جايی که يادم می آيد، از دبستان اين آموزش آغاز شد که بله اين آمريکا و انگليس و شوروی و اسرائيل و بقيه دشمنان ما هستند و می خواهند سر به تن ما نباشد. آخر اين ابرقدرت های پدر سوخته غرب و شرق می خواهند ريشه اسلام و هويت ايرانی ما را بخشکانند. در راهنمايی و دبيرستان اين تئوری خيلی جدی تر محور تحليل ها قرار می گرفت و به مغز های بيچاره من و امثال من ارائه می شد. "خاطرات مستر همفر، جاسوس انگليس در کشور های اسلامی" را در همين دوران خواندم و پس از آن ديدم عده ای با استناد به همين کتاب، کوچکترين حرکتی از يک سازمان کوچک مثل يک مدرسه يا موسسه را هدايت شده از جانب انگليسی ها می دانند. صدا و سيما و سخنان مقامات از جمله شخص اول مملکت که ديگر بماند. من هم می رفتم که همين طوری بشوم...
سه چهار سالی می شود خود را از شر اين مرض خلاص کرده ام. ديگر نمی خواهم دنيا را با قوانين 300 سال پيش ببينم و تحليل کنم. پذيرفته ام که سود غرب ديگر در استعمار نيست، بلکه در صلح است. می خواهم فرياد بزنم تا کسانی مثل من که قرن ها خواب مانده و از دنيا عقب بودند بيدار شوند. رها کنيم خودمان را از پيچيده فکر کردن بيهوده. آخر مگر ما که هستيم و چه داريم که دنيا بخواهد ما را انگار کند؟ چه برسد که وقتش را تلف کند و توطئه بچيند برای ما . آن هم توطئه هايی آن چنان که معلوم نيست به چه دردش می خورد. من که هرچه فکر می کنم توجيهی نمی يابم که حيله هايی چنان که می گويند، کسی برای ما به کار گيرد...
اين را هم بگويم که اين نوع تفکر اسکيزوفرنيک و وهمی، دامنه اش از کفار فراتر رفته و گريبان خودمان را هم گرفته است. متاسفانه روابط انسانی بين خودمان را هم پيچيده کرده ايم. آدم ياد رمان های آگاتا کريستی و سر آرتور کونان دويل می افتد...